Η νόσος Πάρκινσον (Parkinson) είναι μια αργά εξελισσόμενη, νευροεκφυλιστική πάθηση, η οποία σε πρώτο στάδιο επηρεάζει το τμήμα του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για την κίνηση. Εμφανίζεται συνήθως στη μέση ηλικία με μέσο όρο έναρξης τα 55-60 έτη. Καθώς η ασθένεια εξελίσσεται προσβάλλει και άλλες περιοχές του εγκεφάλου (Morris 1977). Πιο συγκεκριμένα, η ασθένεια προσβάλλει τα νευρικά κύτταρα στα βασικά γάγγλια και  στη μέλαινα ουσία, της οποίας τα νευρικά κύτταρα παράγουν την ντοπαμίνη, έναν  νευροδιαβιβαστή που είναι απαραίτητος για την εκτέλεση και τον έλεγχο των κινήσεων του σώματος  (Mahyar et al 2005). Σύμφωνα με τον James Parkinson, η νόσος χαρακτηρίζεται κατά βάση από κινητικά φαινόμενα, και συγκεκριμένα από χαρακτηριστικό «τρόμο» ηρεμίας, έλλειψη αυθόρμητης κινητικότητας και βραδύτητα των εκούσιων κινήσεων, δυσκαμψία, και διαταραχές στη στάση και τη βάδιση. (Benatru et al 2008). Χαρακτηριστική είναι η κυρτή στάση του κορμού και η τάση των ασθενών να περπατούν με μικρά και κοφτά βήματα που είναι αποτέλεσμα της γενικής ακαμψίας των μυών και των αρθρώσεων και οδηγεί συχνά σε πτώσεις. Εκτός από τα βασικά κινητικά συμπτώματα άλλα συμπτώματα που μπορεί να προκύψουν είναι:η κόπωση, το ανέκφραστο πρόσωπο με σπάνιο ανοιγοκλείσιμο των ματιών δίκην μάσκας, η μικρογραφία (μικρό, στενάχωρο γράψιμο), οι διαταραχές του ύπνου, η σιελόρροια, η δυσκαταποσία, οι διαταραχές της όσφρησης, οι αισθητικές διαταραχές, η δυσκοιλιότητα, η επιτακτική ούρηση, οι αρθραλγίες – μυαλγίες και η επιβράδυνση της σκέψης.                                                                                                                       

Ο ρόλος της φυσικοθεραπειας περιλαμβάνει: τη βελτίωση της αναπνευστικής λειτουργίας, την ενδυνάμωση και τον καλύτερο αερισμό, την ελαχιστοποίηση της μυϊκής αδυναμίας και της δυσκαμψίας των αρθρώσεων, τη βελτίωση της σωματικής ικανότητας, τη διατήρηση του πλήρους εύρους κίνησης όλων των αρθρώσεων, την πρόληψη των πτώσεων, τη βελτίωση της  λειτουργικότητας και της ισορροπίας, τη διόρθωση ή παρακολούθηση της αδυναμίας της στάσης και τη διόρθωση των ανωμαλιών του τρόπου βάδισης. Επιπλέον, δίνεται στον/στην  ασθενή ένα πρόγραμμα που μπορεί να ακολουθήσει μόνος/-η του/της ή με τη βοήθεια των δικών του ανθρώπων στο σπίτι. Ο/η φυσικοθεραπευτής/-τρια προτείνει τρόπους για την αναδιαμόρφωση του σπιτιού, με στόχο την αποφυγή των πτώσεων και λύσεις που διευκολύνουν τις βασικές μετακινήσεις. Ο ρόλος του/της φυσικοθεραπευτή/-τριας αφορά τόσο την υποστήριξη της καθημερινότητας του/της ασθενή/-ούς όσο και την εκπαίδευση του οικογενειακού του/της περιβάλλοντος.