Μύθος Νο 1: Η φυσικοθεραπεία πονάει...!

Το αντίθετο, οι φυσικοθεραπευτές/-τριες προσπαθούν να περιορίσουν τον πόνο και τα συμπτώματα του/της ασθενή/ούς είτε βρίσκεται σε οξύ ή σε χρόνιο στάδιο. Συνήθως οι τεχνικές θεραπείας εφαρμόζονται πολύ κοντά ή στο όριο του πόνου χωρίς όμως να προκαλούν δυσάρεστα συμπτώματα στους/στις ασθενείς. Στόχος είναι η επούλωση των τραυμάτων, η μείωση των συμπτωμάτων και η βελτίωση του εύρους της κίνησης και της λειτουργίας. Μια πολύ ενδιαφέρουσα έρευνα του Αμερικανικού Συλλόγου Φυσικοθεραπευτών (APTA) δείχνει ότι το 71%  των ατόμων που δεν είχαν κάνει ποτέ φυσικοθεραπείες θεωρούσαν ότι κατά τις συνεδρίες πρέπει να νιώθουν πόνο ενώ το ποσοστό αυτών που είχαν λάβει υπηρεσίες φυσικοθεραπείας και έχουν την ίδια άποψη είναι πολύ μικρότερο (APTA 2015, Direct access to Physical Therapy Laws).

Μύθος Νο 2: Η φυσικοθεραπεία είναι απαραίτητη μόνο μετά από τραυματισμούς ή ατυχήματα.

Είναι γεγονός ότι η φυσικοθεραπεία είναι συνήθως απαραίτητη για την αποκατάσταση των ασθενών μετά από τραυματισμούς και κακώσεις που αντιμετωπίστηκαν χειρουργικά ή συντηρητικά. Επιπλέον, οι τομείς που είναι σημαντική η βοήθεια του/της φυσικοθεραπευτή/-τριας ποικίλλουν τόσο σε εύρος όσο και σε βάθος παθήσεων και προβλημάτων. Μυοσκελετικά προβλήματα (αυχεναλγία, οσφυαλγία, σύνδρομο καρπιαίου σωλήνα, τενοντίτιδες κτλ), νευρολογικές (σκλήρυνση κατά πλάκας, νόσος του parkinson, ημιπληγία κτλ.) και αναπνευστικές παθήσεις είναι μόνο μερικά παραδείγματα του ευρέος φάσματος εφαρμογής της φυσικοθεραπείας.

 Μύθος Νο 3: Οι φυσικοθεραπείες πρέπει να γίνονται κάθε μέρα!

Όχι πάντα. Αυτό εξαρτάται το είδος του προβλήματος και το πλάνο θεραπείας. Ο/η φυσικοθεραπευτής/-τρια ως ανεξάρτητος/η επιστήμονας/-ισσα και επαγγελματίας καλείται σε συνεργασία με τον ειδικό/-ή ιατρό και τον/την ασθενή να συν-αποφασίσουν το πλάνο αποκατάστασης. Σημαντικοί παράμετροι αποτελούν το είδος του προβλήματος (μυοσκελετικό, νευρολογικό, μετεγχειρητικό κτλ.), η κλινική εικόνα του/της ασθενή/-ούς (ευερεθιστότητα, χρονιότητα κτλ.), οι δυνατότητες του/της ασθενή/-ούς να συμμετέχει στην θεραπεία, λειτουργικοί και οικονομικοί λόγοι. Για παράδειγμα, σε ένα μυοσκελετικό πρόβλημα όπως είναι η οσφυαλγία μηχανικής αιτιολογίας η συνεισφορά της παρέμβασης του/της θεραπευτή/-τριας στοχεύει στη μείωση των συμπτωμάτων και στην αύξηση της λειτουργικότητας. Κατά συνέπεια, η καθημερινή θεραπεία δεν προσφέρει περισσότερα οφέλη καθώς η ενεργητική συμμετοχή του/της ασθενή/-ούς και η φυσική πορεία του προβλήματος αποτελούν τους καθοριστικούς παράγοντες.

Μύθος Νο 4: Πρέπει να φύγει η φλεγμονή ή/και ο πόνος για να αρχίσω φυσικοθεραπείες;

Αποτελεί μια μεγάλη παρερμηνεία που λανθασμένα έχει διαμορφωθεί για τη φυσικοθεραπεία. Ο στόχος κάθε συνεδρίας είναι η μείωση των συμπτωμάτων του/της ασθενή/-ούς και ο/η φυσικοθεραπευτής/-τρια διαθέτει τα μέσα και τις ειδικές τεχνικές για αυτό τον σκοπό. Επίσης, οι συμβουλές που παρέχονται σε συνάρτηση με τις τεχνικές αυτοθεραπείας (π.χ. εκμάθηση ασκήσεων για το σπίτι) αποτελούν μέρος των συνεδρίων που χρειάζεται ο/η ασθενής για να ξεπεράσει το οξύ στάδιο με ασφάλεια. Βασική προϋπόθεση της θεραπείας είναι η κατάλληλη κατάρτιση του /της φυσικοθεραπευτή/-τριας και η αξιόπιστη αξιολόγηση. Είναι γεγονός πως σε μία περίοδο οξείας φλεγμονώδους διεργασίας και υψηλής ευερεθιστότητας ο/η ασθενής πρέπει να αντιμετωπιστεί με ήπιο τρόπο.

Μύθος Νο 5: Οποιοσδήποτε μπορεί να εφαρμόσει φυσικοθεραπείες.

Οι φυσικοθεραπευτικές πράξεις ΔΕΝ μπορούν να εφαρμόζονται από οποιοδήποτε σχετικό ή μη επαγγελματία στον χώρο της υγείας που απλά οικειοποιείται τον όρο φυσικοθεραπεία. Φυσικοθεραπευτικές πράξεις στην Ελλάδα μπορούν να εφαρμόζουν μόνο πτυχιούχοι/-ες φυσικοθεραπευτές/-τριες, κάτοχοι άδειας ασκήσεως επαγγέλματος, και μέλη του Πανελληνίου Συλλόγου Φυσικοθεραπείας- ΝΠΔΔ, οι οποίοι/-ες είναι απόφοιτοι/-ες των ΑΤΕΙ ή αντίστοιχων σχολών του εξωτερικού (μετά από την αναγνώριση του πτυχίου τους στην Ελλάδα).  

Μύθος Νο 6: Η φυσικοθεραπεία είναι εναλλακτική θεραπεία.

Πολλοί ασθενείς και επαγγελματίες στον χώρο της υγείας λένε: «εγώ πιστεύω στη φυσικοθεραπεία... » ή «η φυσικοθεραπεία αποτελεί μια καλή εναλλακτική θεραπεία». Παρόλο που ενδεχομένως εννοούν ότι η φυσικοθεραπεία έχει θετικά αποτελέσματα, σύμφωνα με την εμπειρία τους, θα πρέπει να θέσουμε ξεκάθαρα τα πλαίσια της συγκεκριμένης επιστήμης ως μια στέρεα και αποδεδειγμένη επιλογή στην αποκατάσταση ασθενών. Δεν είναι ούτε τέχνη ούτε εναλλακτική θεραπεία. Πληθώρα επιστημονικών άρθρων, διδακτορικών διατριβών, μεταπτυχιακών προγραμμάτων και επιστημονικών πηγών είναι αφιερωμένα στην φυσικοθεραπεία και τα αποτελέσματά της.

Μύθος Νο 7: Θα κάνω 10 φυσικοθεραπείες με μηχανήματα και μάλαξη.

Αποτελεί ίσως τον μεγαλύτερο ελληνικό μύθο γύρω από τη φυσικοθεραπεία. Ο/η φυσικοθεραπευτής/-τρια υποδέχεται τον/την εκάστοτε ασθενή και σύμφωνα με τα διεθνή δεδομένα των προγραμμάτων σπουδών  οφείλει να αξιολογήσει επαρκώς την κατάσταση του/της ασθενή/-ούς, να επιλέξει και να εφαρμόσει τις κατάλληλες πράξεις ώστε να βοηθήσει στη λύση των προβλημάτων του. Η συντριπτική πλειοψηφία των ερευνητικών δεδομένων υποστηρίζει πως η χρήση των μηχανημάτων μάλλον δεν προσφέρει ουσιαστικό αποτέλεσμα. Οι ερευνητές/-τριες υποστηρίζουν ότι η εφαρμογή ασκήσεων θεωρείται επιτακτική, ενώ παράλληλα οι ειδικές τεχνικές με τα χέρια (manual therapy) και κάποιων συγκεκριμένων μέσων (TENS, βελονισμός κτλ.) δείχνουν να έχουν μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα τόσο στη διαχείριση του πόνου όσο και άλλων συμπτωμάτων. Σε γενικές γραμμές οι διεθνείς κλινικές οδηγίες, που μόλις πρόσφατα υιοθετήθηκαν από το ελληνικό σύστημα υγείας, συστήνουν  ότι ο/η ασθενής θα πρέπει να συμμετέχει ενεργά κατά τη διάρκεια των θεραπειών και όποτε κρίνεται απαραίτητο να εφαρμόζονται οι κατάλληλες φυσικοθεραπευτικές τεχνικές. Σχετικά με τον αριθμό των συνεδριών, αυτός καθορίζεται διεθνώς σύμφωνα με την κλινική εικόνα και τις ανάγκες του/της ασθενή/-ους που μεταβάλλονται διαρκώς και δεν πρέπει να προκαθορίζονται (χαρακτηριστικά στη Μεγ. Βρετανία γίνονται 4-6 θεραπείες ανά μυοσκελετικό πρόβλημα).